چرا دوست داریم بعد از مرگ برایمان یادبود بگیرند؟ نه به خاطر اینکه مهم است بعد از ما چه می‌ماند. پر بیراه نیست که دنیا با مرگ ما تمام می‌شود. با مرگ من. دیگر بعد از من چیزی نیست که بخواهد خوب باشد یا نباشد. اما این میل مال زمانی است که آدم زنده‌ است. مال آن‌ است که فکر کنیم وقتی زنده بودیم دوستمان داشتند. که فکر کنیم وقتی می‌میریم چیزی از دنیا کم می‌شود. که وقتی نباشیم جای خالی ما هست. و بزرگترین فانتزی ذهنی برای کسانی که حس دوست داشته شدن نمی‌کنند این است که لجظه‌ی مرگ و پس از آن را آن طور که دوست دارند برای خود بپردازند. پرداختی که در آن همه چیز سر جای خودش است. آدم‌ها به هم‌دیگر این خبر را می‌دهند٬ لحظه‌ای هست که آن آدم می‌شود موضوع فکری تعداد قابل توجهی آدم دیگر. و لابد آن آدم‌هایی که دردهای کوچک‌تر آدم را نمی‌دیدند٬ حالا این بزرگترین چیزی را که یک آدم دیگر می‌تواند از دست بدهد می‌بینند و لحظه‌ای در خلاف آن جهتی حرکت می‌کنند که آن حس دوست داشته نشدن را ایجاد کرده بود. و لابد گاهی این تنها راه تسکین آن حس است.