انقلوساقسون

هر چی زمان می‌گذره و من بیشتر به قضیه نگاه می‌کنم بیشتر و بیشتر متقاعد میشم که انگلیسی آمریکایی لگن‌ترین نوع انگلیسیه (بگذریم از انگلیسی کانادایی که نسخه‌ی ناجور انگلیسی آمریکاییه). جدای اینکه نسخه‌ی انگلیسی (انگلستانی) لندنی از لحاظ لهجه بی برو برگرد و با فاصله‌ی بسیار از بقیه بهتره٬ از لحاظ کلمات و اصطلاحات هم آمریکایی از همه بی‌مزه تره. آمریکایی‌ها خیلی مثلا انگلیسی‌ها رو مسخره نمی‌کنن چون می‌دونن تف سر بالاس٬ اما تا می‌تونن به لهجه و هیکل استرالیایی‌ها می‌خندن. همونشم الآن که نگاه می‌کنم می‌بینم باحال‌تر از آمریکاییه. مثلا بیا یه حالی بده به کسی. یا یه کاری کن که طرف خیلی حال کنه. انگلیسیه در میاد میگه wonderful! ایرلندیه میگه brilliant! اسکاتلندیه میگه fantastic! آمریکایی بهت میگه awesome! یا میگه terrific! زهر مار و «آسوم» (یا به قول دخترهای کالج برو آآسِم)! خیلی دیگه طرف بافرهنگ باشه میگه great! در حد سوم دبستان.

قشنگ مثل فرق فارسی استاندارد و روزمره‌س (همون چیزی که بعضیا اسمشو گذاشتن فارسی تهرانی و زور می‌زنن باش افه‌گوز بیان و هیچ ربطی هم به تهرانی نداره) با انواع لهجه‌ها و گویش‌های محلی. یا با فارسی‌ای که افغان‌ها حرف می‌زنن. هر چی تشبیه باحال و عبارات قشنگ و چیزایی که از طبیعت گرفته شده در گویش‌ها و لهجه‌ها هست در فارسی استاندارد حذف شذه و جاشو داده به «خفن» و «کف کردم» و «کار درست» و «ریده‌مال».