کوشر (۴)

سال‌ها پیش که برای اولین بار برای خودم نشانی ایمیل ساختم تمایل داشتم که از اسم خودم استفاده نکنم (توهم بی نام و نشان بودن!) و از چیزهای عجیب و غریب و مثلا باحال استفاده کنم. این کارها یک مقداری بالاخره ذوق و حضور ذهن می‌خواهد که چون من نداشتم نهایتا نتیجه استفاده‌ی عباراتی مثل رتیل و این مزخرفات شد که برای خودم توجیه می‌کردم که از لحاظ آوایی در انگلیسی بامزه است و این حرف‌ها. در سال‌های بعد از آن کم کم دیگر این قضیه رفع شد که احتمالا از یک طرف به علت کهولت سن (!) بوده و از طرف دیگر به این علت که متوجه شدم اسمم و خودم به طور کلی به اندازه‌ی کافی مزخرف و تخمی هستم و دیگر لزومی بر استفاده از چیزهای تخمی وجود ندارد.

یک دانشجوی اوشکول یونانی داریم اینجا که دو کلمه فارسی بلد است و تمام مدت تکرار می‌کند و ما را خفه کرده. بعد از سخنرانی هفتگی در حال حیف و میل کردن غذا بودیم که باز هم صحبت فارسی پیش آمد و استاد این هم‌کلاسی ما هم شنید. یک مرتبه گفت راستی من یک فحش خیلی خیلی بد فارسی بلدم! گفتم خوب بگو عزیزم چی بلدی؟‌ نه گذاشت و نه برداشت و گفت:‌ «کاش کش!» انتظار همه چیز را داشتم جز این یکی را. ماشالله به این ملت غیور ایران که حقیقت و جوهر فرهنگ غنی ایرانی اسلامی ما را به این اختصار و دقت به جهانیان معرفی می‌کنند!