خاطره‌ی کوچکم

می‌شناسی‌ام؟ می‌شناسمت؟

تو را آیا دیده‌ام جایی پیش ازاین؟

که این چنین آشناست برایم چشمانت و لبخند محوت؟

آری… یادم آمد اکنون…

سال‌ها پیش از این٬ حیاط خانه‌ای کوچک٬

به گرد درخت یاس و انجیر نشسته‌ای لب پله‌ای

به دور از همهمه و صداهای نامفهوم٬

کلمات در هم و بر هم کسانی که نبودند پیش از آن در تابلوی خاطرت

با چشمانت که می‌کاود تکه‌های کوچک خاک و سبزه را

در پی یافتن گلی یا که کرمی٬

که شاید لبخندی زند و درگذرد

آری می‌بینم تو را که نشسته‌ای٬ درست رو به رویم

بر روی پله٬ با پنجرکی که کورسوی نوری به زیرزمین می‌تابد

زیرزمینی نمناک و پر رمز و راز

پر از بوی خوشی که از گذشته می‌آید

نشسته‌ای درست رو به رویم

و نگاهت از درونم رد می‌شود

-از درون من که از ورای سالیان آمده‌ام- و باغچه را می‌کاود

و من چشمان خسته و غم‌زده‌ام را به تو دوخته‌ام

به تو و نگاهت٬ به تو و چشمانت٬

به فروغی که هنوز رخت بر نبسته بود

و به دستان کوچکت که هنوز شوق لمس کردن را ز یاد نبرده بود

و باز نگاهت می‌کنم٬ بی آنکه آرزو کنم «ای کاش مرا

-مرا که از ورای سالیان آمده‌ام- می‌دیدی»

که می‌شناسد اما این چشمان ماتم‌زده و این لبان خشکیده را؟…

نگاهم از تو رد می‌شود و باغچه را می‌کاود

باغچه‌ای همه خاک خشکیده

کرمکانی که سال‌ها پیش همه مردند

نگاهم از تو رد می‌شود و زیر پله‌ها را می‌کاود

زیرزمینی که همه در تاریکی فرو رفته

پنجرکی همه غبار و دود

دیوارهای خشک و بی‌روحی که حتی بوی مرگ هم نمی‌دهند

و پلکانی صعب و تاریک…

تاریک چون عمق نگاهم

تاریک چو ژرفای وجودم…

این شعر را بدون اجازه بر روی نواخته‌ای از هوشیار خیام از آلبوم «هزار اقاقی» که الهام بخش این شعر بوده خوانده‌ام. (بشنوید: حجم کمتر٬ حجم بالاتر)  اعتبار هر زیبایی‌ای که در این شعر یا نسخه‌ی صوتی آن پیدا شود تماما متعلق به هوشیار خیام و موسیقی اوست… موسیقی‌ای که خود شعر است و با آدم حرف می‌زند…

برچسب‌ها: هوشیار خیام, کودکی