هنوز دوازده نشده ولی خیلی خوابم میاد. به دوستم گفتم که خوبه اصلا برم زود بخوابم. شروع کردیم به فانتزی ساختن… که زود بخوابیم فردا صبح روز تعطیل زود بیدار شیم بریم دربند٬ تند بریم بالا که صبحونه رو دوراهی بند یخچال بخوریم. یه لحظه بوی دود چوب توی هوای سرد و رطوبت و برف به دماغم خورد و گل نرم رو زیر پام حس کردم٬ و بوی چایی که توی اون قوری سوخته درست می‌کردم و بعدش هم تخم‌مرغ‌های پخته‌ای که لکه‌های سیاه زغال و جای انگشتام روش نقش بسته بود. اما ای بابا روزگار… نه این طرف‌ها دربند هست و نه جای سالم به تن ما مونده. بند یخچال پیشکش٬ چهار قدم راه رفتن بدون درد توی مسیر صاف هم شده واسه‌ی خودش قله‌ی آرزوهای من…

*  *  *

اگر خودم در این روزگار و بحبوحه به وبلاگی بر بخورم که نشسته چرندیات شخصی و بی‌اهمیت خودشو بلغور می‌کنه نمی‌دونم چه برخوردی و قضاوتی می‌کنم. شاید بگم به درک که دلت تنگ شده٬ به درک که شکست‌های عشقیت جلوی چشمت رژه میرن٬ لای کون خر که اون مخ مرده‌شور برده‌ت نمی‌تونه چهار تا مساله حل کنه٬ زیر دو تا تخم سید حسن بقال که رشته‌تو دوست نداری٬ احساس می‌کنی تلف شدی یا هر گه دیگه‌ای که فکر می‌کنی داری می‌خوری و من نمی‌خوام حتی بشنوم در موردش… نمی‌بینی چی داره می‌گذره٬ دارن چی کار می‌کنن؟…  بعد اما می‌ایستم اون طرف و می‌گم که چرا می‌بینم… فقط نمی‌دونم چی بگم… چه تحلیلی بکنم که دیگران قبلا بهترش رو نگفته باشن و چه احساسی رو ابراز بکنم که بتونم در قالب کلمات درش بیارم…